Ik dacht: dit wordt vandaag weer zo’n luie zondag dat ik de hele dag binnenblijf om te werken voor school. Maar voor ik dit goed en wel kon denken rinkelde de bel. Het was inderdaad prachtig weer en mijn buurmeisje Elena vroeg of ik geen zin had in een wandeling. Ik doe niet liever dan gaan wandelen in de sneeuw. Hakovuori, een bos achter Visamäki, waar ik woon, lag te pronken voor onze ogen in de stralende sneeuw. Blauwe hemel en een lage zon. Nu snap ik de andere mensen die een zonnebril droegen.
In het begin bleven we nog mooi op het paadje. Maar na een tijdje wilden we toch wat avontuurlijker doen. Dus we verlieten het pad en gingen de bossen in. We oriënteerden ons op het meer, maar door de bomen zagen we toch het bos niet meer. We wisten niet meer goed waar heen en we waren al zo lang aan het wandelen. We besloten dan maar de achtertuin van iemand te nemen, liepen naar de weg terug, die doodliep. En zijn uiteindelijk helemaal de weg teruggegaan die we in het heengaan hadden genomen. Van al dat wandelen, die zuurstof en de kou, word je toch gauw moe. We hebben ons dan maar verwend met lekkere warme thee en Finse soep.
In het begin bleven we nog mooi op het paadje. Maar na een tijdje wilden we toch wat avontuurlijker doen. Dus we verlieten het pad en gingen de bossen in. We oriënteerden ons op het meer, maar door de bomen zagen we toch het bos niet meer. We wisten niet meer goed waar heen en we waren al zo lang aan het wandelen. We besloten dan maar de achtertuin van iemand te nemen, liepen naar de weg terug, die doodliep. En zijn uiteindelijk helemaal de weg teruggegaan die we in het heengaan hadden genomen. Van al dat wandelen, die zuurstof en de kou, word je toch gauw moe. We hebben ons dan maar verwend met lekkere warme thee en Finse soep.
No comments:
Post a Comment