24 februari ‘07

Deze namiddag ben ik gaan crosscountryskiën. Eerst namen Lindsey, student fotografie uit Zwanzi, en ik de bus naar Aulanko. Daar zouden we Chloé ontmoeten. Maar het hotel, waar we het materiaal moesten huren, was zo groot, dat we elkaar niet gevonden hebben. Ik was zelf al verloren gelopen toen ik de receptie probeerde terug te vinden om te vragen of ze geen Frans meisje hadden gezien. En aangezien Chloé geen gsm heeft, konden we haar ook niet bereiken. Na een uur wachten besloten we dan maar met ons tweetjes te gaan.
We hadden een kaartje gekregen, maar de route voor twee uren vonden we niet. Misschien maar goed ook, want op ons tempo waren we vandaag nog aan het crosscountryskiën. Dus hebben we een nieuwe route aan de kaart toegevoegd. We hadden al probleem om onze latten aan te doen. En terwijl we die wilden aandoen, besloten de latten om al vooruit te gaan. Toen wilden we de sporen volgen van andere crosscountryskiërs, maar daarvoor moesten we een mini bermpje over, en dat was al te moeilijk voor ons. Na zo’n tien minuten zijn we er toch in geslaagd. Dan ging het eventjes goed. We zagen een helling in de verte. Mensen skieden er vlotjes af. Wij dachten dat willen we ook. Maar de helling was steiler en sneller dan we dachten. We konden niet sturen en niet remmen. We gingen recht op het meer af en het einde zag er pijnlijk uit. Dus zijn we alle twee maar op de grond gevallen. Lindsey geraakte niet meer overeind met haar latten. Dus we moesten ze zien af te krijgen. Hoe moesten we dat doen?! Uiteindelijk daar toch in geslaagd, konden we onze route verder zetten. Er zat niet veel anders op dan op het meer te gaan skiën, maar de bermen waren overal zo steil. Toen ik dacht een minder steile helling gevonden te hebben, kreeg ik toch mijn twijfels toen ik er vlak voor stond. Maar veel tijd om daarover na te denken was er niet, want mijn latten zagen het wel zitten en waren er al voor gegaan. Dus al gillend kwam ik op het meer terecht en viel daar in de zachte sneeuw. Nu kwam het moeilijkste gedeelte, Lindsey overtuigen om ook naar beneden te glijden. De zin: zet je verstand op nul en ga er gewoon voor, was het meest doorslaggevend. En daar lag ze dan ook in de zachte sneeuw (ik heb er een leuk aandenken van op video). Dan konden we weer een goed eind doorskiën op het meer. We hebben nog van een helling proberen te skiën, maar we bleven rampzalig. En voor we het wisten was onze twee uur om. We moesten lopen voor onze bus en doodmoe zijn we op de zetels neergeploft. Toen de buschauffeur het centrum verliet, dacht ik: “oh nee hij passeert het busstation niet”.Maar de chauffeur verzekerde me dat ze maar een klein toertje zouden maken en dan terugkeren. Klein voor de Finnen betekent groot voor ons. Na een half uur siteseeing in de mooie witte natuur rond Hämeenlinna passeerde hij vlak aan mijn huis. Dus ben ik daar maar afgestapt. En ik heb mijn fiets achtergelaten aan het busstation. Hopelijk staat hij er nog.
De dag heb ik dan afgesloten met eerst heel het huis te poetsen, of toch mijn deel, want zowel Sam en ik hebben gasten. En dan een babbeltje, en wat wijn, dat Kasia en ik overhadden van het kotfeestje van gisterenavond, met Kasia, Lesley en Sam.